Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/171

wrócić do biura, gdzie czekali nań interesanci i gdzie musał rozmówić się z Szubertem.
 — To dobrze. Piotrze — zwróciła się do szofera — proszę jechać do Konstancina i z powrotem.
 — Ślicznie pani wygląda — powiedział Malinowski, gdy auto ruszyło.
 Spojrzała nań z jakąś dziwną uwagą i nic nie odpowiedziała.
 Pomyślał, że jego komplement zabrzmiał zbyt trywialnie w tej luksusowej karecie, pachnącej jakimiś wyszukanymi perfumami i zmieszany poprawił się:
 — Dlaczegoż wszystkie zachwyty, najszczersze zachwyty, z konieczności trzeba ubierać w tak bardzo zbanalizowane słowa?
 — Jak się miewa Bogna? — zapytała — nie widziałam jej od swego przyjazdu z Krynicy.
 — Dziękuję pani. Zdrowa.
 — Pan ją bardzo kocha? — rzuciła lekko.
 — Ja? — zdziwił się — bardzo oryginalne pytanie..
 — Kocha ją pan?
 — Naturalnie.
 — Myślałam inaczej.
 Jej oczy patrzyły nań wprost, uparcie, obojętnie i prowokująco.
 — Dlaczego pani myślała, że nie kocham Bogny?
— Bo zdaje mi się, że nie leży to w pańskim typie, miły... kuzynie.
 Zaczerwienił się. Słowo „kuzyn“ połechtało jego ambicję.
 — Czy pani tak dobrze zna się na ludziach?
 — O, nie, ale pan mnie interesuje.