Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/173

 — Co pan robi pojutrze wieczorem? — zapytała patrząc wciąż przed siebie.
 — Ja?
 — Czy ma pan wolny czas o piątej?
— Ależ naturalnie jestem do dyspozycji.
 — Więc niech pan przyjdzie do mnie.
 — Z najwyższą przyjemnością. A... czy to będzie większe przyjęcie?
 — Nie.
 — Rozumiem: kilka osób.
 — Źle pan rozumie. Dwie osoby. Ja i pan.
 Spojrzał na nią. Spoglądała obojętnie przez okno. Przez głowę przebiegały mu najniedorzeczniejsze myśli: Lola chce mu coś powiedzieć ważnego o Bognie... A może zakochała się w nim?... Nonsens!... Więc co?... Prawdopodobnie interes. Chodzi o protekcję dla kogoś z jej znajomych, który stara się o pożyczkę w Funduszu Budowlanym...
 — Zaintrygowała mnie pani — zaśmiał się.
 — Aż zaintrygowałam?
 — Doprawdy.
 — Uśmiechnęła się ironicznie:
 — W takim razie zawiodłam się na panu.
 — Dlaczego pani zawiodła się? — z lekka się przestraszył.
 — Sądziłam, że pan jest bardziej pewny siebie.
 — Że jestem zarozumiały?...
 Skinęła głową:
 — Nawet bezczelny.
 — Oho...
 — Mężczyźni w pańskim typie bywają bezczelni —