Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/180

cały czas obserwowała go swymi dziwnymi oczyma. Musiała jednak być niezwykle zmysłowa, tylko zmysłowość jej miała specyficzny zimny ton.
 Gdy już było po wszystkim, a ona leżała nieruchomo z zamkniętymi powiekami, szepnął:
 — Kocham cię...
 Podniosła rzęsy i spojrzała zdziwiona:
 — Co pan robi?
 — Kocham cię — powtórzył bez przekonania.
 Wówczas wybuchnęła głośnym, przykrym śmiechem.
 — Cóż w tym zabawnego? — obraził się.
 — Kłamstwo — odpowiedziała — niepotrzebne kłamstwo.
 — Ja mówię prawdę.
 — Ach! — machnęła ręką.
 — Nie doceniasz siebie, najdroższa — powiedział, starając się swemu głosowi nadać brzmienie powagi — jesteś cudowna.
 — Pan ma dużo humoru — odpowiedziała zimno — czy już jest szósta?
 — Skądże ja mogę wiedzieć! — zirytował się.
 Przeciągnęła się i sięgnęła po szlafrok. Wybiłby ją teraz z rozkoszą.
 — Niech pan wyjrzy do salonu — odezwała się naciągając pantofelki — na kominku stoi zegar.
 — Nie będę przecież w takim stroju chodził po mieszkaniu! — oburzył się.
 — Ach, przepraszam. Zresztą... może pan już ubrać się.
 Chciał powiedzieć „dziękuję za pozwolenie“, ale ugryzł