Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/185

stanowił go odszukać. Nie było to trudne. Wystarczało zatelefonować do domu barona i zapytać służącego. Skorzystał z chwili, gdy Bogna wyszła do kuchni wydać dyspozycje na jutro, i zadzwonił. Szczęśliwym trafem Denhoff był jeszcze w domu. Malinowski poznał jego głos, lecz umyślnie powiedział:
 — Mówi dyrektor Funduszu Budowlanego Malinowski, czy zastałem pana barona?
 Denhoff mógł nie wiedzieć lub zapomnieć o nominacji na wicedyrektora, a zwykłego referenta może zlekceważyłby.
 — A, dobry wieczór panu — łaskawie odezwał się Denhoff — cóż za miła niespodzianka. Czemu mam zawdzięczać pański telefon?
 — Pan baron wspominał kiedyś, że moglibyśmy pójść na kolacyjkę. Otóż dziś mam wolny wieczór. Jeżeli by baron wybierał się...
 — O, a żona da panu urlop?...
 — Nie jest taka sroga — zaśmiał się Malinowski.
 — To czarująca kobieta. Zechce pan złożyć jej ode mnie uszanowanie.
 — Dziękuję bardzo.
 — A co do wieczoru... hm... właśnie przebieram się. Jeżeli pana to nie zgorszy, niech pan zajdzie po mnie...
 — Z przyjemnością.
 — Pojechalibyśmy do Bristolu. Tam teraz zbiera się najlepsze towarzystwo.
 — Owszem, słyszałem. Doskonale.
 — Więc czekam. Do widzenia panu.
 — Moje uszanowanie, panie baronie.