Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/245

 — Najbliższy pociąg odchodzi o dziewiątej. Jeszcze mogę zdążyć, muszę zdążyć.
 — Więc chce pani jechać?
 — Oczywiście.
 Powzięte konkretne postanowienie otrzeźwiło ją od razu. Wyciągnęła obie ręce do Borowicza:
 — Kochany panie Stefanie: bardzo panu dziękuję. Nigdy panu nie zapomnę tej dobroci.
 — Niech pani o tym nie mówi — zmarszczył brwi.
 — Czy i pan pojedzie?
 — Ma się rozumieć. Nie na wiele się pani przydam w drodze, ale...
 Nie dokończył i odwrócił się.
 Bogna poszła do domu. Wywołała kuzyna i oświadczyła, że zaraz wyjeżdża.
 — Powiedz, że mój mąż zachorował. I proszę cię każ zaprzęgać konie jak najprędzej. Chciałabym koniecznie zdążyć na wieczorny pociąg.
 — Czy coś niebezpiecznego? — zaniepokoił się.
 — Och, mój drogi, nie wiem, nic nie wiem i przebacz, że cię popędzam, ale nie mam chwili do stracenia.
 W szalonym pośpiechu spakowała nieduży neseser, przebrała się i właśnie nakładała kapelusz, gdy przed ganek zajechały konie. Jednocześnie zapukano do drzwi. Był to pan Pohorecki. W pierwszej chwili chciał ją zapytać o powód wyjazdu, lecz widocznie dostrzegłszy, że jest zapłakana, powiedział:
 — Szkoda, że wyjeżdżasz, moja mała przyjaciółko. Znowu zostawiasz mnie samego.
 Nagle Bognę olśniła myśl: