Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/246

 — Panie Walery... czy... kupiłby pan moją część Iwanówki?...
 Zmarszczył brwi i spojrzał jej w oczy...
 — Będzie tego... nie wiem dokładnie, ale coś około stu hektarów — dodała z pośpiechem — kuzyn to obliczy. Później można wydzielić.
 — Spotkało cię coś złego?...
 — Tak — odpowiedziała krótko.
 — Ile ci potrzeba?
 — Dużo... Czterdzieści tysięcy — zatrzymała oddech w piersi.
 — Zastanowię się — odezwał się po krótkiej pauzie — w ciągu dwóch dni przyślę ci odpowiedź. Zależy ci na czasie?
 — Bardzo! — ścisnęła jego rękę.
 Nadszedł ojciec i ciotki. Żegnała się prędko. Nikomu nie powiedziała oczywiście dlaczego tak nagle wyjeżdża, nikt zresztą nie pytał. Domyślali się, że musiało zajść coś przykrego i niespodziewanego.
 — Kiedy wrócisz? — zawołał profesor, gdy już siedziała w powozie obok Borowicza.
 — Nie wiem, ojcze. Nic nie wiem. Bądźcie zdrowi.
 — Szczęśliwej drogi.
 Konie z miejsca ruszyły kłusem. Zatoczyli duże półkole przy parkanie sadu, okute żelazem koła zagruchotały na brukowanym dojeździe, zadudniły na małym mostku, a za mostkiem droga wpadała między wysokie łany pszenicy, zwijała się kręto, a dalej zanurzała się w Pohoreckich lasach.
 Do stacji jechało się puszczą dobre pięć kilometrów, później zaś pokaźny szmat drogi szerokim traktem, wy-