Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/277

że to teatr. Ani przez mgnienie nie uwierzyła w jego groźbę. I to jednak było pocieszające, że nareszcie zdawał się rozumieć swoje położenie.
 Po dłuższym milczeniu odwrócił się do okna i zapytał:
 — Więc my już nic nie mamy?
 — Nic — odpowiedziała spokojnie.
 — I twoja renta z Iwanówki przepadła?
 — Oczywiście.
 — Tak tanio sprzedałaś!... Twoja część warta była co najmniej o jakieś dwadzieścia tysięcy więcej.
 — Dziękowałam Bogu i za to, że dostałam czterdzieści. Jeszcze tydzień i byłoby za późno.
 — To prawda — zgodził się — ale nowonabywca powinien dołożyć. Takie wyzyskiwanie sytuacji jest nawet przewidziane przez prawo. Można by zwrócić się doń i spróbować. A nuż zgodzi się?
 Bogna nie odpowiedziała, więc zapytał:
 — Jak sądzisz?
 — Sądzę, że nie ma o czym mówić.
 — Żyd kupił?
 — Nie. Pan Pohorecki.
 — Ten wuj Borowicza?
 — Tak. Wyświadczył mi łaskę i dajmy temu spokój. Na razie trzeba myśleć o wynajęciu jakiegoś pokoju, lub pokoju z kuchnią gdzieś na przedmieściu. Tutaj płaci się cztery złote dziennie. To jest bardzo dużo. Nie stać nas na to. A poza tym muszę znaleźć jakąś posadę. To co mam, starczy zaledwie na kilka dni.
 Wydobyła portmonetkę z torebki i pokazała mu jej zawartość, — kilka srebrnych i kilka niklowych monet.