Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/287

 — Szkoda. W każdym razie obiad zjemy chyba razem? O której mam wrócić? — zapytał Henryk.
 — Nie krępuj się. Zaczekam.
 — No, to przyjdę na czwartą. Dobrze?
 — Doskonale.
 — Wpadnę do Umiastowskich, do prezesa Jesionowskiego, do pani Bogny i do Miszutki.
 — Będę czekał.
 — Do widzenia... A ty możebyś chociaż wstąpił ze mną do pani Bogny?...
 — Dlaczego właśnie do pani Bogny?
 — No tak. Wiem, żeście się bardzo lubili. Często tam bywasz?
 — Owszem... Dość często...
 — Biedaczka, ile ona musiała przeżyć!... — Henryk zawahał się i dodał niepewnie — kiedyś zdawało mi się, że się kochacie.
 Stefan wzruszył ramionami:
 — Co za pomysł!
 — Mówię, że tak mi się zdawało. Wyobrażałem sobie, że się pobierzecie i że będziemy mieszkali we trójkę... No, do widzenia.
 Stefan zaczął chodzić po pokoju. Lubił przecież brata, może nawet kochał go, a jednak po jego odejściu odetchnął z ulgą. To zadziwiające, jak ludzie nie umieją zdobyć się na delikatność niewtrącania się do cudzych spraw.
 — Wyobrażał sobie, że się pobierzemy z Bogną!... Paradne!...
 Czyż rzeczywiście mimo najlepiej obmyślanych ostrożności i zamaskowań wszyscy z otoczenia domyślali się, a raczej odczuwali, że łączy go z Bogną coś przekra-