Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/298

 — Może pan śmiało mówić — rzeczowym szeptem odpowiedziała pani Prekoszowa.
 — Czy nie zauważyła pani u pana Borowicza recesyj antynomicznych w deflagracjach sensualnych?
 Borowicz nareszcie poznał Urusowa i z trudem stłumił śmiech.
 — A może apercepcje metafizyczne w konglomeracie dywagacyj emocjonalnych?
 — Eee... skądże ja mogę wiedzieć — niezdecydowanie zaprzeczyła pani Prekoszowa — ja tam po cudzych walizkach nie szperam.
 — To źle. W inkryminowanych predyspozycjach cerebralnych kryją się nieraz eufemistyczne namiastki kompleksów psychicznych, ekwiwalenty fantasmagorycznych efemeryd sensualnej ambiwalencji!
 — Te, co też pan mówi! Co do seksualnej... to nie. Stanowczo nie. Żadne efemerydy u pana Borowicza nie bywają. Chyba że na mieście...
 — Tak?... W każdym razie ostrzegam panią przed fluktuacjami infernalnymi w okresie klimakterium. Dekadencja w układzie cerebralnym może wywołać amnezję maniakalną i atrofię biofreniczną!
 — Matko najświętsza — jęknęła pani Prekoszowa.
 — Tsss... dziękuję pani. To wystarczy.
 Jednocześnie zapukał do drzwi.
 — Co ty wyprawiasz z tą kobietą? — przywitał go Borowicz, mówiąc po francusku, gdyż był pewien, że pani Prekoszowa podsłuchuje — baba gotowa dostać pomieszania zmysłów.
 — A czy sądzisz, że zrobi to jej jakąkolwiek różnicę?
 — Posądzałem cię o dobre serce.