Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/302

przeświadczeniem, z przeświadczeniem, które sobie mozolnie spreparowałeś i którego trzymasz się z całej siły.
 Borowicz rozłożył ręce:
 — Z tobą nie podobna dyskutować.
 — ...jak powiedział pacjent do lekarza — dokończył Urusow.
 — Jeżeli ten lekarz był psychiatrą... — zawahał się Borowicz.
 — Był psychoanalitykiem, który chciał przez uświadomienie pacjentowi jego kompleksu wyleczyć go raz na zawsze.
 — I tak się zapalił, że chciał mu zasugerować własne urojenia.
 — Cóż u diabła! — wybuchnął Urusow — bierzesz mnie za jakąś swatkę, za starą ciotkę od kojarzenia par?
 — Nie...
 — Myślisz, że mnie swędzi to, że dwoje ludzi przeznaczonych dla siebie...
 — Aż przeznaczonych? — ironicznie zaśmiał się Borowicz.
 Urusow wstał i machnął ręką:
 — Dajmy spokój.
 — To będzie najlepiej.
 — Czyż można tu u ciebie przespać się?
 — Ależ proszę. Służę ci pidżamą. Mogę nawet okna zasłonić.
 — Dziękuję ci. Najlepiej sypiam przy świetle.
 Borowicz usiadł z książką przy oknie. Miszutka rozbierając się i układając na kanapie opowiadał urywanymi zdaniami o swoich zmartwieniach z zarządem stowarzyszenia emigrantów, o dwóch panach, którzy go stale