Strona:Żółty krzyż - T.III - Ostatni film Evy Evard (Andrzej Strug).djvu/132

 — Ależ to zwyczajny szpicel! Niech się pan strzeże!
 — Czego się mam strzec? Choćby szpicel, co on mi może zrobić?
 — Pan mi zaimponował, doprawdy!
 — Jakto?
 — A tak!
 — Tak?
 — Tak jest! Bo u nas wszyscy się ich boju, a kto się nie boi, ten się brzydzi. Jeżeli pan się nic boi, to musi się pan brzydzić podobnem towarzystwem!
 — Ani jedno, ani drugie, zresztą może się pan mylić.
 — Ja go znam i uważam sobie za obowiązek ostrzec pana — to bardzo chytra sztuka! I podlec! Jak czego nie wywęszy, to nałże swojemu inspektorowi dla dalszej karjery i tych dwudziestu pięciu marek gratyfikacji, a potem włóczą niewinnego człowieka po więzieniach, dopóki im się nie znudzi — czy pan nie wie, że jest wojna?
 — A pan się go strzeże?
 — Ja? A poco mi to?
 — A dlaczego mnie pan każe się strzec?
 — Z panem zupełnie co innego, pan jest trochę niecodziennym Niemcem, w ciągu wojny przybywa pan do nas z końca świata i odrazu wchodzi pan za zasłonę germańskiej Izydy do gniazda najgrubszych tajemnic. Staje się pan mężem zaufania i przyjacielem domu arcykapłana wiedzy