Strona:Żółty krzyż - T.III - Ostatni film Evy Evard (Andrzej Strug).djvu/211

 — Nie znamy miasta, nie znamy języka...
 — A i względem tego, że nie możemy w tym wypadku zdezerterować...
 — Choćby co, to nas wnet wyłapią w tem mieście. W Paryżu nie to co u nas w Atabasca czy w Assiniboia...
 — A masz przy sobie pieniądze?
 — Nic nie mam, zabrali mi wszystko w więzieniu.
 — No, chłopcy, wyładuj jeden z drugim co tam masz przy duszy! Żywo! A ty, pani, nie bój się, nadstaw swoje piękne rączki, nie będzie tego tak zanadto wiele...
 Wtykali jej — funty, dolary, franki w papierkach, w srebrze, w bilonie. Patrzyli poczciwie, figlarnie, wesoło odwalając ten byczy kawał. Dawali jej dobre rady.
 — Niech się pani skryje w jaką mysią norę i nie wyłazić na świat aż do końca wojny. Panią każdy na ulicy pozna, wezmą i złapią! Rozumie pani?
 — Rozumiem!
 — Ma pani gdzie taką dziurę?
 — Znajdę!
 — Ma tu pani pewnych ludzi?
 — Jednego wystarczy! Najlepiej żeby taki co wie był sam jeden jedyny...
 — Albo jaka baba morowa, co to słowa nie piśnie choćby ją krajali...
 — No, dosyć na dziś! Chłopcy, odmarsz!