Strona:Żółty krzyż - T.III - Ostatni film Evy Evard (Andrzej Strug).djvu/383

 — Nic. Patrzę sobie...
 — Ha — ha — ha!...
 — Ha — ha — ha!... On sobie patrzy!
 — Wygląda przez okno na ulicę, wybrał sobie czas! Czemużeś, głupi, nie zwiał za innymi?
 Obstąpili go — byli to dziwni żołnierze w skonanych kurtach, w skórzanych spodniach, ciężko obładowani. Dźwigali na plecach płaskie baryłki blaszane, niektórzy opleceni byli zwojami metalowych giętkich wężów, każdy miał na obu bokach przewieszone na krzyż torby z granatami.
 — Zmykaj, pókiś cały, bo jak cię taki nadepce, będziesz kulał ze trzy tygodnie!
 — Ha — ha — ha!...
 — Chodź z nami, panie piechota, dopiero zobaczysz co to wojna...
 — Chłopcy, gdzie porucznik?
 — Przyzostał, żeby się...
 — Ostatni raz przed śmiercią. Smutny obowiązek...
 — Idziem na pewną śmierć, lej mi sznapsa pełną ćwierć!
 — Panie plutonowy, kropniem przed robotą?
 — Wróć! Mam niecały litr — żelazna rezerwa!
 — Po cholerę nam rezerwa? Sam pan wróć! Kto ją za nas wychleje?
 — Francuzów myślisz poić naszym sznapsem? Ich niedoczekanie! Widzę draniów, jak obmacują nasze szczątki — a tu nic.
 Wszyscy pijani, cuchnęli wódką, cuchnęli potem