Strona:Żółty krzyż - T.III - Ostatni film Evy Evard (Andrzej Strug).djvu/386

 — Jezu, aż po czwartym?!
 — Po drugim! Po drugim, panie poruczniku!
 — Żeby przecie było komu to wypić...
 — Do djabła z taką robotą...
 — Zostanie trzech, to się nieźle opiją, zostanie jeden — urżnie się za nas wszystkich.
 Tak gadając, porucznik nie odrywał oczu od strzelnicy, nasłuchiwał — czołg charczał, dudnił wciąż nie ruszał z miejsca.
 — Zatknęło go, czuje, że z nami sprawa.
 — Czeka, czy się nasz porucznik nie rozmyśli...
 — Ach, żeby tak teraz...
 — Cicho tam! Wyloty dokręcić! Rękawice! Maski na pysk!! Uwaga! Dziś będzie morowo pryskać, bo blisko! Jak było mówione — od razu dopaść tuż! Tak, żeby go wesprzeć ramieniem! Iść z nim razem! Popuszczać spokojnie potroszku! Naprzód w wizjery na przodzie, aż się dobrze odezwie... Dalej góra — karabiny maszynowe! Wkońcu lać na boki — do dział, dokoła lufy — a jak będzie słychać, że mają dosyć — puścić go, drania, niech idzie na złamany łeb! I już! Pierwsza sekcja zaczyna, druga w rezerwie... Za mną, marsz!
 Za chwilę pierwsza grupa czarnych ludzi zbiegała sznurem wdół zakosami rowu łącznikowego ku czołgowi. Snać ruszył, bo w lasku zaczynało potrzaskiwać i chrzęścić. Dopiero teraz Claude ujrzał jasno swoje położenie i wiedział co ma robić, wszystko wydało mu się łatwe i niezawodne. Zdjęła go żołnierska ochota, ciekawość co będzie, bez