Strona:Żółty krzyż - T.II - Bogowie Germanji (Andrzej Strug).djvu/115

 — Zabierzcie go do siebie, oddajemy za darmo całą jego wielkość...
 — Halt! Ani słowa o Liebknechcie!
 — Cześć mu!
 — Niech żyje Liebknecht!...
 — Precz z Socjaldemokracją! Niech żyją Niezależni!
 — Zdrowie Liebknechta, uczciwego Niemca! Precz z Wilhelmem!
 — Nalewać!
 — Cicho tam, ja mam głos! Nowe Niemcy rodzą się we krwi i w męce! Nadejdzie dzień.
 — Niech żyje strajk generalny!
 — Tak ci się zachciało bolszewików?
 — U nas, w Europie nie będzie tego nigdy, u nas...
 — Oho...
 — Niech żyją nasi marynarze, uwięzieni w Kiel, w Wilhelmshaven, w Emden...
 — Precz z buntownikami! Kiedy ojczyzna...
 — Jaka ojczyzna? Czyja? Ludendorffa?
 — Ostrożnie! Czy myślisz, że tu niema szpiclów Sittenfelda?
 Na ten niespodziewany okrzyk Evie uczyniło się nieswojo. Może to o niej? Zamierzała się wycofać cichaczem, tem bardziej, że oficer, przydzielony do niej dla obrony przed pijanymi, sam zaczął poczynać sobie z nią zbyt obcesowo. Świetny szampański koniak i jego bezmierna obfitość czyniły swoje. Nie było mowy o żadnej wymianie zdań o sztuce ani o pro-