Strona:Żółty krzyż - T.II - Bogowie Germanji (Andrzej Strug).djvu/137

 — No dobrze, niech pan siada. Jak się pan bawi w Berlinie?
 — Nie przyjechałem na zabawy.
 — A cóż pan robi po całych dniach?
 — Badam stosunki.
 — I cóż pan zbadał?
 — Jeszcze niewiele, tyle, że proletarjat niemiecki jest do gruntu przeżarty socjaldemokratycznem drobnomieszczaństwem, nawet ci osławieni Niezależni. Trzeba liczyć tylko na żołnierzy, a zwłaszcza na marynarzy. Wybieram się na początek do Hamburga i do Kiel, gdzie istnieją jakie takie ośrodki rewolucyjne.
 — Tylko niech się pan nie da złapać, z Niemcami niema żartów!
 — I ze mną niema żartów, bo ja się przed niczem nie cofnę. Będę im wysadzał pancerniki.
 — Nie zdąży im pan niczego wysadzić, rozstrzelają pana i tyle. Szkoda takiego pięknego chłopca.
 — Niech mnie rozstrzelają, już ja im zostawię we flocie „jaczejki“, a każda nasza jaczejka to nabój dynamitowy.
 — I pan tak każdemu opowiada o swoich zamiarach? Nawet pan nie dojedzie do Kiel. Z pana bardzo śmieszne dziecko.
 — Mówię o tem tylko przed panią, a pani mnie nie zdradzi.
 — Dlaczego?
 — Bo Niemcy pani nic nie obchodzą, a ja się pani zanadto podobam.