Strona:Żółty krzyż - T.II - Bogowie Germanji (Andrzej Strug).djvu/169

wszystko djabli wzięli i nigdy już o tobie nie myślę. Zapomniałem, jak i ty.
 — Jednego nie zapomniałam, nigdy nie zapomnę — mojej krzywdy. I ja o tobie nie myślę, a gdybym nawet pamiętała, to dość mi było spojrzeć na ciebie — teraz... Ha — ha...
 — Tak, Greto, wyglądam nieosobliwie, jestem ciężko chory, inwalida...
 — I pijak!
 — Owszem, popadłem w nałóg, tem się dobijam, jestem człowiek stracony i to przez ciebie, ale już mi wszystko jedno.
 — Nieprawda! To tyś mnie zgubił!
 — Greto, nie będziem się prawować, co tam już teraz... Powiedzmy sobie, gdyby nie wojna...
 — Niechże będzie przeklęta, ale i ty bądź przeklęty, zły, zawzięty człowieku!
 — A skąd ta moja złość i zawziętość?
 — Nie wiem! Nie wiem! Jakiż ty byłeś dla mnie dobry...
 — Byłem, tak, owszem. Było i przeszło, a w międzyczasie dwa lata frontu. Policzno Greto: od Charleroi do Marny i z powrotem — Argonny. Potem Ypres i cała zimowa kampanja flandryjska, dalej Reims, Chemin des Dames, a dalej na dobicie Verdun, no i Somma... To trzeba zrozumieć...
 — Cóż mi z tego, że zrozumiem?
 — To prawda.
 Zamilkli, nie mieli o czem mówić. Von Senden