Strona:Żółty krzyż - T.II - Bogowie Germanji (Andrzej Strug).djvu/251

sztuką! Czy to mało znamy uroczych gwiazd, a cóż ich cały kunszt przy jednym półuśmiechu Evy?
 — Fenomenalna kobieta... Ach, panowie, kobieta... Kobieta... Cóż to za kobieta!...
 — Redaktor przypuszcza, że nas trzeba o tem przekonywać? Każdyby chciał...
 — Co ona może dać człowiekowi w miłości!... Ach, moi drodzy, to przechodzi wszelką wyobraźnię...
 — Zapytaj się pan generała Sittenfelda... Znacie się tak dobrze.
 — Ciekawy byłbym, jak to było z tem rewolucyjnem książątkiem. Podobno cudowny chłopak?
 — Eva Evard musiała go w cudowny sposób wprowadzać w kunszt miłosny, ach, gdyby tak bodaj przez dziurkę od klucza...
 — Do djabła, daj pan spokój, bo ciarki biorą...
 — Te wiadome ciarki sprawiły właśnie, że generał chwycił szczęśliwe bolszewiątko w swoje żelazne łapy.
 — Potrzyma go i puści.
 — No nie, już on się zaopatrzył doskonale w dowody, w świadków i tak dalej, kontrwywiad ma na wszystko swoje sposoby.
 — Eva pochodzi trochę po wyższych szczeblach naszej berlińskiej drabiny i wyciągnie swego małego.
 — No, Sittenfeld potrafi obronić swoją zdobycz, to jest wilk!
 — Eva dobrze zna kogoś takiego, przed którym ten straszny wilk musi warować jak pudel.