Strona:Żółty krzyż - T.II - Bogowie Germanji (Andrzej Strug).djvu/29

ewakuację chorych i rannych, drobne stałe roboty koło naprawy dróg i snujące się wiecznie samochody sztabowe — w niczem nie mogą urozmaicić swego codziennego meldunku:
 — Na obszarze etapów trzech armij Luitpolda Bawarskiego spokój i bezczynność...
 — Żadnych zmian, godnych zaznaczenia...
 — Wyjątkowy spokój...
 — Zadziwiająca stagnacja...
 Spełniwszy zadanie dnia, uchodzą ku swoim, kluczą, wymykają się pościgowi, toną w chmurach, wyłaniają się, walczą, wracają lub nie wracają.
 Zacina deszcz, mgły gęstnieją. Przedwczesny zmierzch przyćmiewa ziemię.
 Wówczas, jak na słowo zaklęcia, budzi się do życia pusta, nieruchoma i bezludna kraina.
 Jak z pod ziemi wyrastają na wszystkich drogach, prowadzących w stronę frontu, czarne kolumny piechoty, kompanje, bataljony, pułki, dywizje... W prawidłowych odstępach, odrębnemi szlakami, o marszrutach i etapach, obliczonych co do minuty, ciągną tysiące furgonów, tysiące samochodów ciężarowych, kolumny amunicyjne, wozy sanitarne, reflektory, sprzęt lotniczy, sprzęt radjostacji, pontony, przeróżne machiny wojenne, zapasy.
 Łomocą po drogach setki bateryj polowych i najcięższych, miotacze min, miotacze ognia.
 Z miast, miasteczek, ze wsi, z baraków i hangarów przydrożnych, z lasów, z kęp zarośli, z parków magnackich, z sadów samotnych farm, z pod