Strona:Żółty krzyż - T.II - Bogowie Germanji (Andrzej Strug).djvu/298

neutralnego państwa i nic sobie z tego nie robię.
 — Brawo, Evo Evard! Śmiało powiedziane — precz z burżuazją! Ale jakże ty wytrzymasz bez ich zapowietrzonych salonów, ty biedna znakomita osobo?
 — Poczekaj z parę dni, jeszcze się dowiesz o mnie ciekawych rzeczy!
 — To prawda, że miałaś również romans z młodym cesarzem austryjackim? jaki on jest?
 — Yvonne, co tu jeszcze o mnie gadali?
 — Że pojechałaś w imieniu Anglji prowadzić rokowania o odrębny pokój z podwójną monarchją, ale że Niemcy cię przekupili...
 — Ileż dostałam?
 — Nie pamiętam, ale oczywiście bardzo dużo Deputowany Depéret, wiesz, ten co zbankrutował zeszłej jesieni na Liii Corbière i na jej teatrzyku „O-la-la“ na rue Blanche...
 — Nie znałam tego pana.
 — Podobno złożył wniosek, żeby cię nie wpuszczano więcej w granice Francji.
 — A jednak jestem tutaj.
 — Widzę, widzę. Oficjalnie nic ci nie mogą zrobić, ale wszystkie salony, tak zwane sfery, dygnitarze i cała bogata hołota zmówili się, żeby cię zbojkotować.
 — Oho, Yvonne, robisz karjerę, jeżeli tak dobrze wiesz, co się tam u nich dzieje?
 — Niestety, nie robię karjery, opowiadał mi to Pépi Thureau-Dangin, który mnie gnębi w tych cza-