Strona:Żółty krzyż - T.II - Bogowie Germanji (Andrzej Strug).djvu/332

gał mi we wszystkiem szef naszego wywiadu i jego zastępca.
 — Tamtejszy szef już nie żyje...
 — Van Trothen umarł?
 — Zwarjował i był niebezpieczny, więc umarł w porę.
 — To Abbegglen go zgładził, jego zastępca!...
 — Nie wiem, ale ten siedzi już w więzieniu zdradzony przez... Posądzają o to właśnie panią.
 — To obłęd! Temu człowiekowi zawdzięczam moją ucieczkę a może życie!
 — I cóż to znaczy? Kontrwywiad twierdzi, że cała ucieczka pani była mistyfikacją w celu odzyskania w Paryżu dobrej opinji i prestiżu, nadwątlonych przez pani germanofilskie wystąpienia i afiszowanie się z generałem Sittenfeldem.
 — Dobrze, a pomoc Abbegglena?
 — Był w rękach prowokatorów.
 Eva roześmiała się, a widząc ponurą, straszną twarz kapitana Percin, która zaskrzepła i nawet nie drgnęła, zaczęła się śmiać w najlepsze.
 — O, pani Evo... Popamięta pani kiedyś ten niewczesny śmiech... W jakiejś strasznej godzinie... Obym był złym prorokiem... Niechże pani będzie poważną!
 — Jakże, na Boga, mam być poważną, kiedy pan, mój dawny przyjaciel i tak wybitny uczony psycholog oskarża mnie...
 — O nic pani nie oskarżam! Ja panią chcę ratować! Powiedziałem już raz, że jestem przekonany,