Strona:Żółty krzyż - T.II - Bogowie Germanji (Andrzej Strug).djvu/38

 Bosze przeważnie milczeli, ale od czasu do czasu z kolumny padała odpowiedź.
 — Gdzie was zabrali?
 — W Argonnach...
 — Soissons...
 — Verdun...
 — Chemin des Dames...
 — Verdun...
 Madame Angot miała dosyć.
 — Merde!!
 — Co oni gadają? Co oni gadają? — pytano dookoła.
 — I bez ich gadania wiedziałam, co są za jedni. Naciąganie i tyle. Pokazują nam wiecznie samą starzyznę! Po całej Francji ciągają tych samych na pokaz dla głupiego narodu, niby że to wciąż bierzemy jeńców! Merde!...
 — Zamknij pani jadaczkę, bo do paki! — Wszystkich pan nie wsadzisz, niedoczekanie pańskie, panie sierżancie! Wszyscy i tak wiedzą, o co idzie...
 — Wszystkich nie wsadzę, tylko panią jedną. Marsz za mną! Do komisarjatu!
 — Widzicie go? Jeszcze czego?! Odczep się pan, pókim dobra!
 — Idź pan lepiej na front, nie tu wojować z babami!
 — Byk zatracony...
 — Mort aux vaches! Na to z nieba w szalonym rozpędzie runął prze-