Strona:Żółty krzyż - T.I - Tajemnica Renu (Andrzej Strug).djvu/244

łapać na jakichś kartkach! Zaraz telefonuję do policji!
 Nie zważając na srogie piski Claude spokojnie wydobył pudełko zapałek, wyjął trzy patyczki i podstawił je pod sam nos pani Sempach.
 — Oto są — trzy — widzi pani — wyraźnie numer trzy! I witam panią!
 — Moje uszanowanie panu, proszę do mojego mieszkania. Ale w trzeciem haśle pomylił się pan fatalnie — zamiast państwa Licht powinno być...
 — Ależ tak — państwo Macht, Macht szanowna pani! Przepraszam!
 — Właściwie z takim błędem nie powinnam pana przyjąć, ale Bóg z panem.
 — Dziękuję.
 Rozmowa była niedługa. Claude wytrzymał w milczeniu wstęp o mrozie, o zawiejach, które wstrzymają pociągi i do reszty ogłodzą nieszczęsny Berlin. Ale uchylił się od pytań skąd przybywa, gdzie się zatrzymał, czy jest Anglikiem, czy Francuzem, może Włochem, jak się nazywa?
 — Przybywam z księżyca a nazywam się C.K. N. 123 i tyle, ani mniej, ani więcej.
 Pani Sempach pochwaliła go za ostrożność i oznajmiła, że ona nie jest bynajmniej ciekawa takich rzeczy, ale wymagają od niej chwytania interesantów na podobnych kawałkach i donoszenia o tem władzy wyższej dla utrzymania należytej dyscypliny. Niezwłocznie da mu następny adres, gdzie mu powiedzą dokąd ma się dalej udać. Tam już nie-