Strona:Żaba czarodziejka.djvu/8

 KRÓL. Z tęsknicy za tobą umieram! Rządzić nie mogę krajem! Mów, co czynić?
 KRÓLOWA. Weź trzy pióra z najbielszych gołębi i przeznacz synom, nie omijaj i najmłodszego... Rzuć trzy razy — postaw im żądania, a za ostatnim razem niech sprowadzą żonę z miejsca, na które pióro upadnie! Żegnaj! Czas na mnie! (znika).
 KRÓL (przeciera oczy). Co to? Sen czy jawa? Najwyraźniej czułem przy sobie królowę! I powiedziała, co mam robić, aby spokój w kraju zapanował i jeden z mych synów tu rządził... (klaszcze w dłonie).
 KARZEŁKOWIE (wbiegają). Jesteśmy królu nasz i panie! Jak widzimy rozjaśniło się twoje oblicze... Sen cię pokrzepił...
 KRÓL. Tak! Czuję się lepiej... Zawołajcie marszałka! A przynieście też trzy pióra z najbielszych gołębi i tu mi oddajcie.
 KARZEŁKOWIE. Słuchamy króla naszego i pana!
 MARSZAŁEK (wchodzi). Jestem na twe rozkazy! królu!
 KRÓL. Niech nikt przez godzinę całą nie wychodzi z pałacu i oficyn. Droga aż za wiorst kilka sięgająca oczyszczoną być musi na ten przeciąg czasu. Jużem skończył... A przywołajcie tu zaraz moich trzech synów...