Strona:Życie dwutygodnik. Rok III (1899) wybór.djvu/27

olbrzymiego wichru uderzeniem i głos potężny, dźwięczny rozlega się donośnie:
 — Wzywajcie mnie w godzinach bólu i rozpaczy!
 Kobieta słucha, słucha i nie wierzy swoim uszom. A potem ją ogarnia jakaś trwoga rozkoszna.
 — Kto to mówi — kto to mówi? pyta, a serce drży.
 I znowu tensam potężny, lecz bliższy, dźwięczniejszy głos:
 — Wzywajcie mnie w godzinach bólu i rozpaczy!
 Zawichrzyło się pomiędzy kolumnami i drżący las z rubinu zakręcił się, zalśnił krwawo. Kolumny chowają się jedne za drugie, mięszają się ze sobą, a gwiazdki okrągłe, złote, lśniące jak małe słońca, dźwięcząc, z cicha, powolnie spadają, jak puch śniegowy w biały, zimowy dzień; spada ich coraz więcej — już płyną złotą rzeką.
 — To słowa boże, to słowa boże!
 Kobiecie łzy tryskają z oczu w uniesieniu, dusza się z niej wyrywa, czuje się tak malutką!
 O, Boże — o, Boże — o, dobry, wielki Boże!
 Bezmiar szczęścia, rozkoszy świętej ją ogarnia: Czy ona tego warta? A ona nie wierzyła!
 Więc On jest — więc On jest?
 Strach ją chwyta olbrzymi.
 — Wzywajcie mnie w godzinach bólu i rozpaczy!
 Oh, jaki zamęt okropny powstaje! Jak dziwnie brzmi ten głos, jak blisko — jak surowy! Dlaczego tak niezwykle się zmienił? Więc się gniewa? — Oh, Boże, Boże, ja nigdy nie wierzyłam — ty wiesz! Ja byłam grzeszna, ale jam tak cierpiała — o, przebacz mi, jam twoja biedna niewolnica! O, przemów, przemów, nie karz, wysłuchaj — przebacz!
 Ale masy błyszczące roztopionego złota zawirowały szybko w dzikim podmuchu wiatru, zahuczały potężnym, głuchym, stłumionym jękiem — wirują coraz szybciej...
 — A teraz będzie sąd.