Strona:Życie miesięcznik Rok IV (1900) - Wybór.djvu/01

Ta strona została uwierzytelniona.

STEFAN MALLARMÉ: OKNA.

Znużon smutkiem szpitala i kadzidłem wstrętnem,
Co bije, śród banalnej firanek białości,
Ku krzyżowi na murze nagim, obojętnym,
Konający prostuje czasem stare kości,

Zwłóczy się — i nietyle, by rozgrzać swe padło,
Ile, by ujrzeć słońce na ścianach, przyciska
Biały zarost i twarz swą kościstą, wybladłą
Do szyb, gdzie blask wypala tęczowe zjawiska.

Usta wyschłe a żądne nieb, lazurów trunku,
Jak zamłodu wdychały skarb, świeżość dziewczęcą,
Zatłuszczają w przeciągłym, gorzkim pocałunku
Ciepłe i lśniące tafle z radością zwierzęcą,

Pjany, żyje, zapomniał o olejach świętych,
Lekach, kaszlu, zegarze, łożu w ciemnym kącie...
A gdy wieczór krwią zbroczy zręby dachów ściętych,
Oko jego, na sytym światłem horyzoncie,

Widzi galery złote, piękne jak łabędzie,
Śpiące cicho na rzece z purpur i wonności
I kołyszące, lśniące linij swych krawędzie
W ogromnej, wspomnieniami brzemiennej gnuśności.