Strona:Życie tygodnik Rok II (1898) wybór.djvu/117

i padla nieżywa — — — prosta, łagodna śmierć! Zapomniała nawet o tańcu, pomaszerowała poprostu — — —
 — Oh! — rzekła dama.
 A jednak z twarzyczki okrutnego brązopłowego dziecięcia widniała głęboka piękność i przyszła dusza — — —
 Twarz szlachetnej damy zaś była zwietrzała i blada.
 Nikogo już radością, ciepłem i światłem darzyć nie będzie.
 Dlatego współczuła z rybką.
 Czemu ma konać, skoro jeszcze życie ma w sobie?!
 A jednak rzuca się w górę i pada nieżywa — — — prosta, łagodna śmierć.
 Dziecię łowi dalej z wielką, niewzruszoną powagą łowcy. Śliczne, cudowne jest z swemi wielkiemi, niewzruszonemi oczyma, z swemi brązowopłowymi włosy i nóżętami gazeli.
 Może i ono kiedyś litować się będzie nad rybką i mówić: Je ne permettrais jamais, que ma fille s’addonnât à une occupation si cruelle!...
 Ale delikatne te porywy duszy wykwitają dopiero na grobie wszech snów minionych, wszech umarłych nadziei — — —
 Zapuszczaj tedy dalej twą wędkę, wdzięczna dziewczynko!
 Bo, o niczem nie myśląc, piękne przecież prawo w sobie nosisz! — — —
 Zabijaj rybkę i zapuszczaj wędkę!