Strona:Życie tygodnik Rok II (1898) wybór.djvu/179

 Marząc na temat balu, nabrała odwagi, humoru, energii.
 — Zapałki! — wołała cicho, bojąc się, aby ją szwajcar nie odpędził. — Zapałki krajowe z Sobieskim, Kościuszką i Bóg nie wie z kim.
 Miała dziś szalone szczęście. Jakiś pan w futrzanym kołnierzu wziął odrazu trzy paczki, rzucił za nie do pudełka całą szóstkę i, zanim zdołała wyjąć resztę — odszedł. Drugi, bez futrzanego kołnierza, wziął jedną i dał jej srebrną piątkę.
 — Kiedy mam dziś takie okrutne szczęście — szeptała — to jeszcze na bal dodam za cztery cukru i za cztery herbaty.
 — Jak hulać, to hulać, — moim herbata okrutnie smakuje.
 — Zapałki! — zawołała ośmielona — zapałki z Kościuszką i królem Sobieskim!
 — A wiesz ty, kto był Kościuszko? — zagadnął ją wesoły pan.
 — Wiem! — odpowiedziała. — Ma swój kopiec za Wolską rogatką, a na rynku kamień, na którym przysięgał.
 — No, to masz! I rzucił jej szóstkę do pudełka.
 — A zapałki? — zawołała za nim, wyciągając rękę z paczką.
 Nie odpowiedział. Straciła go z oczu.
 — Dosyć już, pomyślała; dosyć — szepnęła na pół głośno. Nerwy, drażnione radością, nie pozwoliły jej ustać w miejscu, chciała podskoczyć, lecz ciężkie ciżmy trzymały ją przy ziemi. Zerwała się; nadjeżdżające konie małoco ją nie stratowały — uciekła.
 Sztukając ciżmami po betonowej posadzce, przeszła na drugą stronę teatru, usiadła na kamiennych