Strona:Życie tygodnik Rok II (1898) wybór.djvu/181

 — Postoję jeszcze podczas pierwszego antraktu, może i te parę paczek wezmą. Wtedy dopiero polecę do sklepu i do domu; będzie bal. Żeby nie ja, nie byłoby dziś u nas wieczerzy... Co wieczór za moje wieczerza — dodała z dumą.
 Pod teatrem przelatywały światełka od zapalonych zapałek, podobne do świętojańskich robaczków.
 — Antrakt! — zawołała — nasi pracują! Pobiegła...
 Gromadka młodych ludzi stała przed teatrem, paląc papierosy, Wśród nich uwijali się chłopcy, zapalali nieustannie zapałki, częstując panów ogniem. Dwunastoletni Franek z wściekłą zawziętością tarł o rękaw swego kaftana zapałki i prawie siłą wciskał zapalone do rąk młodzieży.
 — Ach, jak ci szelma Franek szafuje zapałkami — szepnęła wesoło.
 Dotarła go głównych schodów wysuwając trzymane w rękach pudełko. Franek ją zobaczył, przyskoczył do niej, pochwycił paczkę szwedzkich i zaczął je z gwałtownością zapalać.
 Dziewczynina nic nie odpowiedziała, Frankowi nie żałowała. Podczas antraktu sprzedała dwie paczki, ostatnią pochwycił Franek.
 — Gotowaś mi nie zostawić ani jednej — a tu dwa jeszcze antrakty.
 — A tyś mi nawet nie powiedział Bóg zapłać.
 — Głupia, to przecie moje.
 — Twoje? patrzcie go.
 — Masz być moją, to wszystko co twojet to i moje — rozumiesz?
 — Zaraz?!..
 — Zobaczysz.
 — Nie chę być twoją.
 — Będę ci się pytał!
 Jeden z panów stojących na schodkach wyjmował świeżego papierosa — Franek rzucił się ku niemu z zapaloną zapałką.
 Dziewczyna usiadła na schodach, łokcie oparła na