Strona:Życie tygodnik Rok II (1898) wybór.djvu/182

kolanach, na dłoniach oparła głowę i czekała, sama nie wiedząc na co.
 — Czy koniecznie muszę być Franka? — pytała się siebie samej. — A jeżeli mi się inszy spodoba?.. Zamyśliła się... — Jeżeli mi się inszy spodoba, to go Franek spierze i już — okrutnie ci mocny... A jeżeli czarne ślepia moje spodobają się komuś z waszecia, to co wtedy będzie?.. Na tego przecie Franek nie będzie się mógł rzucić, chociaż urośnie.
 Zadzwoniono na podniesienie kurtyny. Panowie rzucając papierosy — wracali. Franek pochwycił jeden w powietrzu i paląc go, poszedł z fantazyą do zadumanego dziewczątka.
 — Niech piekło spali! — za cały antrakt zarobiłem pięć centów, a półtory paczki zapałek zepsułem. Ale ja nie łapię ślepiami frajerów, jak ty.
 — Czemu nie łapiesz?
 — Wyśmialiby mnie, żebym do nich ślepia zawracał. Ale nie chcę, żebyś i ty zawracała.
 — I co mi zrobisz?
 — Spiorę cię, że popamiętasz ruski miesiąc.
 Dziewczątko się roześmiało, rade z zazdrości chłopca.
 — To ty mnie lubisz? — spytała.