Strona:Życie tygodnik Rok II (1898) wybór.djvu/186

 Coś jej zasłoniło światło, cień okrył — podniosła głowę. Przed nią stał wysoki pan. Chciała odejść — wstała. Może na gruzie siedzieć nie wolno?...
 Pan przywołał ją do siebie, oparł się o kamienne płyty, pochylając się ku dziewczynce.
 Rozpytywał się, opowiedziała mu wszystko. Że matka zajmuje się białem szyciem, siostra służy i dała jej stare swe ciżmy. Ojciec i bracia chodzą do roboty, ale teraz roboty brakuje. Mówiła o boku matki, o herbacie i cukrze, o wieczerzy, którą sprawia rodzinie — tylko o białej chusteczce nie wspominała, wstydząc się swej zalotności. Gdy przyszła kolej na Franka i jego rabunek, wzruszenie tamowało jej oddech.
 — Łajdak! — zawołał pan.
 — Ej, nie — odparła, tylko taki już z urodzenia zbereźnik.
 — Chodź! — rzekł pan.
 Szła obok niego zamyślona i wzruszona.
 Młodzież oblegała wejście teatru, paląc papierosy, chłopcy zapalali zapałki.
 — Niema Franka? — zapytał się jej pan.
 — Jest, jest — szepnęła. To ten, co włożył jedną rękę za pazuchę, w drugiej trzyma zapałki i pogwizduje, przeskakując z nogi na nogę.
 Pan ostrożnie a szybko podszedł do Franka, uchwycił go za kołnierz i podniósł w górę.
 Chłopak się szarpnął, chciał krzyczeć, lecz się bał, nie mógł się nawet obejrzeć.
 — Puścisz! — wołał ochrypłym głosem — bo ci tyle utoczę posoki, że sfarbuje cały plac.
 Pociśnięty zamilkł. Silna ręka prowadziła go do Marysi, stojącej na chodniku teatru.
 — Na ile cię zrabował? — zapytał dziewczęcia.
 — Na trzydzieści — odpowiedziała cicho, drżąc.
 — Nieprawda! — zawołał chłopak, usiłując siąść na ziemi.