Strona:Życie tygodnik Rok II (1898) wybór.djvu/187

 — Nie siadaj, bo cię podniesie policyant.
 — Giry bolą, a siadać przecie wolno.
 — Oddaj!
 — Nie mam! — Cztery śledź, cztery piwo, dwa bułka — szybko rachował.
 — To dziesięć. Oddawaj resztę.
 — Nie dam, bo nie mam.
 — Pociśnięty, sięgnął do kieszeni, wyjął dwie szustki. Pan włożył rękę do jego kieszeni i wydobył ośm centów.
 — To moje! — zawołał; zarobione, krwawo zarobione. Co ona ma mnie okradać?...
 Pan oddał dwadzieścia ośm centów dziewczynce.
 — A teraz kochanku pofatygujesz się pod telegraf.
 Wyraz »kochanku« zdradził w oczach chłopaka komisarza policyi i zdławił go. Dostał się raz do policyi za kradzież róż w ogrodach podmiejskich — i wtedy usłyszał do siebie zwrócony wyraz »kochanku«. Nogi się pod nim ugięły — ukląkł.
 — Nie, złocisty, drogi panie, nie! — wołało dziewczątko. On tylko tak bez zbytki porwał, ale by mi oddał. Zmiłuj się pan nademną, bo mi serce pęknie — nie »pod telegraf«: Rozpłakała się, chwytając komisarza za rękę.
 Pan stanął; Franek, blady z wściekłości, zaciskał zęby, dziewczątko rozpłakane łamało ręce.
 — Ostatni raz — rzekł ubłagany pan. Zwrócił się do Marysi: Wystaw rękę!
 Dziewczynina wyciągnęła chudą i czarną.
 — Pocałuj ją!
 Franek zacisnął wargi.
 — Całujesz kundlu! — krzyknął pan.
 — Już pocałował! — zawołała Marysia. Czułam, jak całował. Mam znak — jest tu — pokazywała.
 — Jeszcze raz!