Strona:Życie tygodnik Rok II (1898) wybór.djvu/72

schylała się do małego Muca i poprawiała mu spodeńki, które i tak były w porządku.
 Muc zaczął tłómaczyć i pokazywać niańce różne ładne rzeczy.
 — Widzis Lina... to ptasek...
 — Widzę.
 — Widzis Lina... to taki maleńki ptasek.
 — Maleńki ptaszek.
 Stanęli koło długiej rury z gutaperchy. Muc otworzył szeroko oczy.
 — A co to jest... Lina?
 — Tem się podlewa kwiaty.
 Wtedy Muc zaczął tłómaczyć:
 — Widzis Lina... tem się podlewa kwiaty.
 Lina była zmęczona wiosną i czekała na ławkę. Na wielkim placu, gdzie stały białe figury było naokoło dużo ławek, ale były tam także inne niańki i dzieci, a Lina nie lubiała tego, bo się bała żołnierzy.
 Tylko Muc płakał i napierał się, żeby pójść do dzieci, bo miały obręcze i także taką żabę, co się nakręca.
 Ale Lina odkryła pod parkanem zieloną niską ławkę, na której nikt nie siedział.
 Muc przestał płakać, bo zobaczył gąsienicę