Strona:Życie tygodnik Rok I (1897) - Wybór.djvu/19

głowie chusteczki świeciły oczy błękitne i usta rozkoszą wezbrane. Prostym noskiem łapała gorące powietrze i wyprostowana jak topola, szła żywo, raźnie, że aż się dusza Jędrka do niej rwała. Patrzał za nią i powtarzał w duchu:
 — Moja! nie dziś, to jutro, ale zawdy moja! Nie oddam jej nikomu, choćby to był sam dyabeł z piekła, abo pa — nicz...
 Zawrzało w nim. »Panicz!« — dłoń zacisnął, serce mu tak zaczęło bić, że zaciśniętą rękę położył na sercu.
 — Panicz! Boże ulituj się nade mną i nad nim!...
 Wikta się odwróciła.
 — Jeszcze nie dzwonią na podniesienie, a ty już pięścią tłuczesz piersi — zawołała.
 — Ze strachu, bo mnie złe myśli opętały, prosiłem Pana Boga, żeby odleciały.
 — Jakie?...
 — Ty wiesz jakie!...
 Wikta zamilkła, przyspieszając kroku. I jej serce zaczęło bić gwałtownie, strach tamował oddech. Zna ona te myśli, tylko nie wiedziała o ich wielkiej złości, a teraz bała się okrutnie.
 Na krzyżowych drogach spotkały ją rówieśnice, otoczyły, śmiały się do niej. I ona