Strona:Życie tygodnik Rok I (1897) - Wybór.djvu/20

się śmiała — chociaż jej serce dygotało ze strachu.
 — Jędruś cię nie opuszcza, zawdy z tobą — mówiły z żalem i odcieniem zazdrości.
 — A łazi ci za mną jak ten pies, że go nie odgonisz...
 — Ej Wiktuś, nie obrażaj Pana Boga; chłopak samowity, mocny jak żelazo, gruntowy, wlubił się w ciebie.
 — A ja go nie chcę! — zawołała tak głośno, żeby Jędrek usłyszał — i cóż mi zrobi?!
 — A cóżbym ci robił — odpowiedział Jędrek. — Tobie nic.
 — To komu? — spytała żywo przystając.
 — A komużby? nikomu, moja przepióreczko; niema winnych, ino winne twoje serce i moje głupie, bo nie powinno mnie pchać, żebym lazł za tobą.
 Odwrócił się i odszedł.
 Dziewczęta w śmiech.
 — Widzisz Wiktuś, straciłaś chłopaka.
 — Wróci, nim się suma skończy — zawołała wesoła Franka.
 — Nie, nie wróci — odparła mądra Maryna. — Znam ja go, jak raz odejdzie, żadna go siła nic przyciągnie.