Strona:Życie tygodnik Rok I (1897) - Wybór.djvu/21

 Wikta z zaciśniętemi ustami patrzała za odchodzącym, zła za despekt, jaki jej wyrządził. Rada była dogonić go i sprać, lecz się wstydziła rówieśnic, wyśmiałyby ją.
 — Niech leci i niech mnie nie nudzi; przylepił się do mnie jak oset, że go odciągnąć nie mogę.
 Odwróciła się i poszła, lecz chmurna i milcząca, na wesołość i żarty towarzyszek nie odpowiadała.
 — Czy wróci?... — pytała się siebie. — Żeby mi ino przeszkadzał, żeby mi dokuczał i naśladował mnie; a niech se idzie na cztery wiatry i da mi święty spokój.
 Mimo to była zła, niespokojna, zadumana.
 — Poszedł i ani się nie odwrócił. Gdyby tak na mnie padło, obejrzałabym się przecie...
 — Wikciu, markotno ci? — zaśmiała się Maryś.
 — Mnie markotno? o kogo? Zła jestem, żem się spóźniła do kościoła.
 — No, no, znamy się na tem — rzekła Kasia.
 — To się znajcie, kiej się wam podoba. Wy wiecie jedno, ja drugie.
 — My wiemy tylo, że Jędruś nie wróci,