Strona:Życie tygodnik Rok I (1897) - Wybór.djvu/26

 Maryna ujęła ją za rękę i podprowadziła.
 — Jak ci na imię? — spytała pani.
 — Wikta — odpowiedziała cichutko.
 Panicz wlepiał w nią swe czarne ślepia i uśmiechał się tak jakoś ciepło, że uśmiech jego wrażał się w głębię jej serca — bladła.
 — Wikciu, a wiesz ty, że jesteś śliczna — zawołała panienka.
 Wikta spuściła oczy milcząc.
 — Szkoda, że nie jestem malarzem — szepnął panicz.
 — Wymalowałbyś ją wśród kłosów pszenicy i czerwonych maków, stojącą z sierpem w ręku, w koszulinie i niebieskim gorsecie. Żar słońca pali, mocne cienie, natura omdlewa.
 Wikta spojrzała na panicza i znowu zapłoniona, oczy przysłoniła powiekami. Ślepia swe urażał w nią i tak się jakoś czulił, że aż jej serce drżało.
 — Ależ to prawdziwy typ wiejskiej piękności. Szkoda, że ja nie umiem tyle, aby się porwać na takie dzieło...
 — Wikciu, jeszcze raz spojrzyj — szeptał panicz.
 Lecz Wikta, drżąc z rozkosznego strachu, nie spojrzała.