Strona:Życie tygodnik Rok I (1897) - Wybór.djvu/58

 Jędrek stal obok swej chałupy, oparty o wrotka opłotek...
 — Niech będzie pochwalony...
 Drgnęła — chciała biedź, nie mogła! Chwyciło ja i przybiło do miejsca...
 — Na wieki — odparła, oblała się ponsem i oczy spuściła.
 — Dobrze, że cię spotykam.
 — Bez co — szepnęła.
 — Chciałem się z tobą pożegnać.
 — Jedziesz?
 — Do Hameiyki. Brata osadzę na gruncie, zaciągnę dług i jazda. Świat szeroki, młodość się rwie do tej szeroczyzny!..
 Stali onieśmieleni, zawstydzeni. Dziewczynie wargi drżały, chłopak pobladł i usta zacisnął. Stali, zdawało im się, że wieczność całą stoją, wzruszeni, nieszczęśliwi, a jednak szczęśliwi swem nieszczęściem. Pierwszy ustąpił chłopak.
 — Wikta — szepnął.
 — Cóż?
 — Zostań z Bogiem.
 Dziewczyna jak gdyby w lunatycznym śnie podeszła, chłopakowi nerwy rozsadzały przeczuciem szczęścia — serce...
 — To weź mnie z sobą, szepnęła i nie mogąc utrzymać się na nogach, zaczęła się słaniać.