Strona:Żywe kamienie.djvu/154

in logiam, w rozmownicy, co było znakiem osobliwej przychylności pani...“
 Ociężało serce; grzech rojeń czai się nad duszą i głuszy pacierze. Domarad, niedobra gorączka, otrząsa mnicha dygotną.
 Na plac wjeżdża konny; — gdyby nie zatętnienie kopyt, cieniem by się zdał. Wprost na mnicha jedzie.
 „W imię Ojca, Syna i Ducha... Od niej wieść!!“
 „Ty żeś jest brat franciszkanin, z którym mówiła królowa?“
 „Ja. panie!.. Oh, ja, ja!“
 „Masz u pułapu kościoła, w absydowej bani, obraz Zwiastowania zdziałać, a królowę w nim za anioła. Zdołasz li to?“
 Ku górze rozłożyły się w olśnieniu dłonie brata; niewiadomo: w nieba li się tak zapatrzył, czy też w oglądany już zawczas on obraz w absydowej bani. Aż wysłannik królowej podwakroć swe pytanie powtórzyć musiał:
 „Zdołasz li to?“
 „Gdy przeor każe, potrafię.“
 „Pomówi się tedy z przeorem. — Wiozę-ć i drugi rozkaz. Masz się jutro na zamku u królowej pani stawić.“
 Mnich tylko ramionami bezradnie rozkłada i chyli się, a chyli w pasie.
 „Zostaniesz, bracie....“
 „Przyjęty in logiam, w rozmównicy!..“ — przerwie mu mnich. I chwyci się rozpacznie za głowę.