Strona:Żywe kamienie.djvu/175

niejszej. Ciągnie go za rękaw, uchyla mu znów czarkę od ust.
 „Powiedz: te nimfy?... jakie one z siebie były?“
 Goliard był wciąż jeszcze markotny za to zohydzenie wiersza jego w odbębnieniu żaków.
 „Nic o nich napewno powiedzieć się nie da! — odmruknie na jej zapytanie. — Nie sprowadzano takich za żywa do miasta Aleksandryi, czasu Konstantyna cesarza.“
 „Nie kasłaj, nie kasłaj, stary!“
 „Schłysnąłem się winem, niedobra! I zapamiętałaż mściwie o tym kaszlu!... A przecz mnie starym zowiesz? Czym siwy? czym krzywy? swarliwy?“
 „Aleć klerk: oświecony.“
 „Eheu! gorzkie laury twoje, nauko, przed kobietami!... Nie stary-m, póki mater Venus przy tobie tak szczodrze subsidit amori.“
 „Dulcia stipendia!“ — mamrotał coś do się po chwili, ledwie trafiając wargami na wrąb łagiewki.
 Bo chwiał się już na ławie.
 Spostrzeże to skoczka, więc ściągnie mu kaptur z głowy i wstrząchnie czuprynę, — by wydymiało. A sama wymknie się chyłkiem z piwnicy.


 U komina urosła tymczasem tęczowa góra instrumentów sztuk wszystkich. Ten i ów jeszcze się ze swoim rozstać nie może; to w trąbkę lub pisz-