Strona:Żywe kamienie.djvu/211

pancerna, gdy z lewa osłania go niemal po szyję pawęż czarna w srebrne ćwieki.
 Goliardowi chyba po raz trzeci uderzyło do głowy wypite dziś wino, gdyż porwie się oto z ławy, kilka kroków postąpi i zatoczy się nagle w tył, aż póki się o stół w drugim końcu izby nie oparł.
 „Wszelki duch Pana Boga chwali!..“ — krzyknie z dłonią przy oczach.
 Obskoczą go żonglerzy i poczną rozpytywać gorączkowo, czy tego rycerza spotkał już był gdzie w grodzie: — dziwne bo słuchy krążyły pod wieczór między ludźmi, jakby błąkali się dziś po mieście przez nikogo nie poznani...
 „Na ulicy złotników i płatnerzy, — odpowie im wreszcie głucho. — Przypomnijcie, panowie, jakem was zaklinał, byśmy tam poszli.“
 „Po co?“
 „Świat tam wykuwają wyższej piękności i mocy.“
 „Więc co z tego?“ — żachną się niecierpliwie.
 „Oczyma bodaj odnowićby nam w sobie on głód... Bez tego czemże nasza dola wagancka, — mówiłem... A skorośmy nie poszli, przyszło do nas samo.“
 „Co?!“ — zaszepczą w popłochu.
 „A onoż to.“
 „Niby jakie: zło?!“
 „O złu lekarz tu wiele opowiadał. Za złą wymową sumienie następuje nieme... Nie człecze ciało w tej zbroi siedzi.“
 „Ee!“ — przerażą się ogromnie mimo nieufności.