Strona:Żywe kamienie.djvu/292

wstanę o świtaniu!“ — Owóż w szeregu ranków błogosławionych, ten poranek ostatni.“
 „W imię Ojca, Syna i Ducha,“ — żegnał się brat Łukasz, ujmując pióro.
 Już przeor palec do czoła przykłada, łowiąc te oporne słowa pierwsze, które przebiją się przez skałę materyi ku źródła gorącościom.
 Gdy w tejże chwili przez uchylone drzwi wsuwa głowę brat furtjan i, choć z palcem milczenia na ustach, szepcze w alteracyi, jak ten zausznik dobrą nowinę:
 „Wędrowny poeta u furty...“
 Oburącz odmachnie się przeor w niełasce gwałtownej:
 „Niech Pan Bóg opatrzy!“
 Zasapał się, zadyszał cały, a i poczerwieniał na twarzy w gniewie — tak nieoczekiwanym dla brata furtjana.
 „Daj mu co jeść i niech rusza z Bogiem,“ — złagodniała przecie niełaska chwili.
 A i teraz oto jeszcze wypręża drżącą rękę po za się, ku drzwiom: zatrzymuje brata furtjana. Co ten zdał się przewidywać, bo z okiem nastawionem przenikliwie, nie ruszał się wcale od proga.
 Opadło ramię, a wraz z niem i gniew; odmieniły się myśli przeora:
 „Nie godzi się nam franciszkanom odpędzać od furty żonglerów i goliardów ze świata; — są jak oni ,mdli bracia’, o których mówi Paweł, że im wolność na pokażenie serc idzie. Nie godzi się nam