Strona:Żywe kamienie.djvu/417

czego, a zakończył ostatnią nadzieją człowieczeństwa — wedle wierzeń swoich.
 Górą zasię, nad połamane płachy dachów, wypiętrzały się widmowo obie wieżyce tumu, połyskując koronami u czół podniebnych. Nad niemi gwiazd roziskrzone bezliki w ciemnym granacie nieba. Gdyby ogon komety, zawisłej między storczami wież, wyrzucała się w przestworza droga mleczna, — ni to gościniec błędnych rycerzy, wabiący tajniami świata, czasów i ducha, — aż po nieukojów wędrowniczych kres: po Monsalwatu zamek sam i Graalową w nim czarę!...
 Mistrz jakby zaczerpnął oto w płuca dech głęboki, bo aż ręce na piersiach skrzyżował:
 „Ćwierćwiecze zaledwie, połowę może tylko lichego życia mego, oddałem wrotom twoim, — opoko rzeczy wiecznych!..“
 „Mhm!.. Mhm!..“ — zachrząchał tamten drugi w nagłym znów niepokoju. I zatula szyję kirami swemi, jak gdyby ziąb gwałtowny powiał nań od kościoła wież.
 „Chłodno“, — przytwierdza poczciwie gospodarz. I, zamknąwszy okno, powrócił z nim do stołu.
 „Na wędrownego poety wspomnienie!“ — powtarza, nalewając czarki.
 I piją pod rozdzwon zderzonych puharów, — tym razem jakoś bardziej żałobny.
 „Hejże! to nasze przebicie się wczoraj! — pogaduje gospodarz. — I eheu!“
 Zwieszał głowę w przypominaniu.