∗
∗ ∗ |
O, smętne śnieżne nevermore!
Dni utracone, ukochane!
Widzę Cię znów w Café du Nord
W mroźny mglisty poranek.
Strach, słodki strach od stóp do głów,
Dygot błękitnych czułych nerwów.
I sen był znów i list był znów:
Mgła legendarnych perfum.
Lecz niema mnie i niema mnie
I nigdy w życiu mnie nie będzie,
Zostanę w liście, zostanę w śnie,
W śnieżnej, smutnej legendzie.
Nic o tem nie wiesz. Czekasz drżąc.
Dzień sennie sypie się i szepce.
Ach, serce moje i młodość mą
W srebrnej nosisz torebce.
Wczoraj?... Ach, co to było? Tak:
Carmen... kareta... wino... walce...
Mignęło w oczach. Nic. To ptak
Wyszyty na woalce.
Pusto i ciepło jest w café.
Mróz się na oknach kwieciem perli...
Nie bój się! Idź! Nie spotkasz mnie!
...Wielki, wielki jest Berlin.
