Strona:A...B...C... (Eliza Orzeszkowa) 032.jpg

dziedziniec, albo może zabrała ją na ten dzień do siebie poczciwa Rożnowska.
 Jednak Joanna znajdowała się w kuchence, tylko siedziała w ciemnym jej kątku, ukryta za wysoką poręczą łóżka. Widząc wchodzącego brata, nie zerwała się zaraz, jak to bywało zwykle, aby przywitać go i zapytać, czy czego nie potrzbuje? Nie mogła może odrazu wyrwać się z zamyślenia, albo miała do niego trochę żalu za to, że tak nieprędko wracał. Po kilku jednak minutach wstała i cicho weszła do przyległego pokoju.
 — Jesteś więc! Gdzieżeś była?... — zapytał Mieczysław.
 — Byłam w domu, tylko mnie nie spostrzegłeś. Rożnowska przysyłała, prosząc, abym do niej na resztę dnia przyszła, ale nie chciałam... Myślałam, że zaraz przyjdziesz... przyszedłeś tak późno...
 — Aha, późno! — mruknął kancelista.
 Dziewczynę ta obojętność brata na jej losy widocznie w serce kłuła. Stała o kilka kroków przed nim, ze splecionemi na sukni rękami, oczy jej smutnie świeciły pośród bardzo mizernej twarzy.
 — Myślałam, że zechcesz pomówić ze mną w ostatnim dniu... przed rozstaniem...
 — Jaki ostatni dzień? Jakie rozstanie? — mruknął znów brat.
 — Czyżbyś już zapomniał, że jutro zaprowadzą mnie do więzienia?
 Po twarzy jej przebiegło kilka nerwowych drgnień. Zaraz jednak mówiła dalej:
 — Trzy miesiące to czas dość długi... a i potem najpewniej nie wrócę już do ciebie, tylko