Strona:A. Conan Doyle-Pies Baskerville’ów.djvu/012

 Wchodząc spostrzegł laskę w ręku Holmesa i rzucił się ku niemu z radosnym okrzykiem.
 — Co za szczęście! — rzekł. — Nie byłem pewien, gdzie ją zostawiłem, tutaj, czy w biurze żeglugi. Za nic w świecie nie chciałbym zgubić tej laski.
 — Podarunek, nieprawda? — pytał Holmes.
 — Tak jest.
 — Od szpitala Charing Cross?
 — Od kilku przyjaciół stamtąd... z okazji mego ślubu.
 — Tam do licha! to niedobrze — odezwał się Holmes, potrząsając głową.
 Dr. Mortimer przymrużył oczy i spojrzał ze zdziwieniem na mówiącego.
 — Niedobrze? co? dlaczego?
 — Pokrzyżował pan nasze wnioski. Mówi pan zatem, że to podarunek z okazji ślubu?
 — Tak jest. Ożeniłem się i porzuciłem szpital, a wraz z nim wszelką nadzieję praktyki konsultacyjnej. Trzeba było stworzyć ognisko domowe.
 — Co prawda, — rzekł Holmes — nie pomyliliśmy się znów tak bardzo. A teraz, doktorze Jakóbie Mortimerze...
 — Przepraszam, panie, poprostu... jestem skromnym M. R. C. S.
 — I widocznie człowiekiem naukowym.
 — Partaczem w nauce, panie Holmes; zbieraczem muszelek na wybrzeżach wielkiego nieznanego oceanu. Przypuszczam, że mówię do pana Sherlocka Holmesa, nie zaś...
 — Nie, oto mój przyjaciel, dr. Watson.