Strona:A. Conan Doyle-Pies Baskerville’ów.djvu/030

III.

ZAGADKA.

 Wyznaję, że słowa te przejęły mnie dreszczem. Głos doktora Mortimera drżał także, znać było, że wzruszyło go jego własne opowiadanie.
 Nieco pochylony naprzód, Holmes słuchał go z błyskiem w oczach, który był dowodem żywego zainteresowania się.
 — Czyś pan je widział? — zapytał.
 — Tak dokładnie, jak widzę pana w tej chwili.
 — I nic o tem nie mówiłeś?
 — Dlaczegóż miałbym o tem mówić?
 — W jaki sposób wytłómaczy nam pan to, że sam jeden tylko dostrzegłeś te ślady?
 — Były one widoczne dopiero o dwadzieścia metrów odległości od trupa... nikt na to nie zwrócił uwagi. Gdybym nie znał tej legendy, tego dziwnego podania, pewnobym tego nie dostrzegł, jak wszyscy.
 — Czy na moczarach znajduje się dużo psów pasterskich?
 — O, bardzo dużo!... Ale to nie był pies pasterski.
 — Mówi pan, że pies był wielkiego wzrostu?
 — Olbrzymiego!...