Strona:A. Conan Doyle-Pies Baskerville’ów.djvu/031

 — I że nie przybliżył się do trupa?
 — Nie.
 — A jaka noc była wtedy?
 — Wilgotna i zimna.
 — Czy padał deszcz?
 — Nie.
 — Opisz mi pan, jak wygląda ta aleja cisowa?
 — Tworzą ją dwa rzędy starych cisów wysokich na dwanaście stóp, wierzchołki ich stanowią nieprzejrzaną kopułę zieleni. Przestrzeń wolna pomiędzy drzewami ma szerokości osiem stóp.
 — A pomiędzy drzewami i aleją nic niema?
 — Owszem, po obu stronach dróżki rozciąga się trawnik, mający szerokości ze sześć stóp.
 — Mówił pan, że na końcu alei cisowej znajduje się furtka?
 — Tak, prowadzi na moczary.
 — A niema innego wyjścia?
 — Żadnego.
 — Tym sposobem do szpaleru cisowego można wejść tylko z domu lub przez tę furtkę?
 — Można wejść jeszcze przez cieplarnię, zbudowaną przy końcu szpaleru.
 — Czy sir Karol doszedł aż do tego miejsca?
 — Nie, jeszcze z pięćdziesiąt metrów oddalony był od cieplarni.
 — A teraz, czy zechcesz mi powiedzieć doktorze, a jest to szczegół wielkiej wagi, czy ślady, jakie dostrzegłeś, znajdowały się na piasku, czy na trawie?
 — Na trawie nie dostrzegłem żadnych śladów...