Strona:A. Conan Doyle-Pies Baskerville’ów.djvu/032

 — A zatem były one tylko od strony furtki... Zaciekawisz mnie niezmiernie. A czy ta furtka była zamknięta?
 — Zamknięta na klucz i na kłódkę.
 — Jak wysoka jest ta furtka?
 — Ma cztery stopy wysokości.
 — Mógłby więc ktoś przez nią się przedostać?
 — Z łatwością.
 — Czy przy drzwiach były jakie ślady szczególne?
 — Nie.
 — Czy w tej stronie czyniono poszukiwania?
 — Tylko ja sam szukałem.
 — I nic pan nie odkrył?
 — Sir Karol stał w jednem i tem samem miejscu pięć albo dziesięć minut.
 — Skąd pan to wnosi?
 — Stąd, że na ziemi w dwóch miejscach zobaczyłem popiół otrząśnięty z cygara.
 — Ma pan słuszność — potwierdził Holmes. Watsonie — dodał — znaleźliśmy sympatycznego kolegę... Ale jakie to były ślady?
 — Poruszanie się w miejscu sprawiło, że stały się niewyraźne. Jedynie tylko wyraźny był ślad stóp sir Karola.
 Sherlock Holmes uderzył się niecierpliwie ręką w kolano.
 — Ach! gdybym ja tam był! — zawołał. — Wypadek przedstawia się niezmiernie zaciekawiająco! Te ślady na piasku, na którym mógłbym tyle rzeczy wyczytać, zatarł deszcz i sandały ciekawych wieśniaków! Ach! doktorze, dlaczego mnie nie wezwałeś? Zawiniłeś bardzo!