Strona:A. Conan Doyle-Pies Baskerville’ów.djvu/058

 — A! pan Wilson... Widzę, żeś nie zapomniał drobnej przysługi, jaką ci wyświadczyłem.
 — Nie, panie, i nie zapomnę. Ocalił mi pan honor a może i życie.
 — Przesadzasz, mój drogi. Przypominam sobie, panie Wilson, że miałeś między swymi chłopcami malca, nazwiskiem Cartwright, który w toku śledztwa złożył dowody niemałego sprytu.
 — Tak, panie, jest jeszcze u nas.
 — Możesz zadzwonić na niego, żeby tu przyszedł? Dziękuję! A teraz radbym, żebyś mi pan zmienił banknot pięciofuntowy.
 Chłopiec czternastoletni, o twarzy inteligentnej i sprytnych oczach, przybył na odgłos dzwonka dyrektorskiego, stanął przed Holmesem i wpatrywał się z wielkim szacunkiem w głośnego agenta tajnej policji.
 — Daj mi przewodnik hotelowy, — rzekł Holmes. — Dziękuję! Słuchaj, Cartwright, masz tutaj nazwy dwudziestu trzech hoteli, położonych w bezpośredniem sąsiedztwie Charing Cross. Widzisz?
 — Widzę, panie.
 — Zwiedzisz je wszystkie, kolejno.
 — Dobrze, panie.
 — Zaczniesz od tego, że odźwiernemu każdego z nich dasz szylinga. Masz tu dwadzieścia trzy szylingi.
 — Dobrze, panie.
 — Zażądasz od każdego z nich, żeby ci dał do przejrzenia kosz z papierami z dnia poprze-